Sus GönLüm

Efkâr dolu gönül sustuğu vakit, bir nâme duyulur;
yalnızlar esas yalnızlığa, duygular düşlediği rüyalara,
dil konuşma özlemi duyduğu sevdalara savrulur…
mühür vurulur Ayın’a, çıkarılır şın alfabeden,
hüzne bırakılır Kaf belirsiz sinelerden…

Ve bir ses duyulur, bir dize fısıldar inceden;
“Ey gönül gel gayriden geç aşka eyle iktidâ
Zümre ehli hakikat ânı kılmış muktedâ.”

şimdi…

Sus gönlüm…
Çok dile getirme. Sen dile getirdikçe gönlün daha da coşuyor,
daha meraklanıyor ve beklemek daha da zorlaşıyor.

Sus gönlüm…
Çok laf etme. Az söyle ki işimiz olgunlaşsın.
Az söyle ki Hakk’a karşı yanlış kelâm çıkmasın.

Sus gönlüm…
Bir elif miktarı sus… Az kaldı bahara.
Dayan gönlüm.
Denizin içinde meydana gelen görünmeyen dalgalar gibi yüreğin biliyorum.
Beklemekten başka çare olsaydı, seni durdurmazdım…

İnan bana…
Ama yok. Başka çare yok.
Unutma ki ilaç bile beklemeden tesir etmez,
çiçek bile vakti gelmeden önce açmaz…

Sus gönlüm…
Bu kışın bahara dönünceye kadar.
Bu gece gündüz oluncaya kadar.
Uzak yollar yakınlaşıncaya kadar.
Bu sıkıntının ardından ferahlık gelinceye kadar.
Ve yüzümüz vuslat gözyaşlarıyla ıslanıncaya kadar sus…

Sus gönlüm…
Seni senden daha iyi bilen Rabbinin hükmü vuk’u buluncaya kadar.

Sus gönlüm…
Bütün bu susmalarına karşılık her şeyin hayırlısının olacağına inanarak sus.

Sus gönlüm…
Her susuşun bir cevap olsun.
Her susuşun, sabrın olsun.
Her susuşun, duan olsun.
İçten yakarışının adı olsun susuşun; bekleyişinin, umut edişinin, inancının…
Özlediğin şeylerin vurgusu olsun, susuşun…
Sükûta ses, bîçâreliğe çare olsun…

Sus gönlüm…