Seninle Konuşmalıydım şiraze

“seninle konuşmalıydım şiraze

çok çok önceleri ilk karşılaştığımda, bir park duvarı üzerine oturmuş yoldan geçenlerin nereye gittiklerini merak eden bakışlar taşımaktaydın yanında

ben de belli ki senin henüz farketmediğin o eşsiz güzelliğini doya doya seyredebilme telaşıyla bir köşe buldum kendime

affına sığınarak aşık oldum sana

bilmedin

üzerindeki küçük çiçekli, fırfırları ayak bileğinizi okşayan bordo etek tüm sadeliğiyle içime akıyordu hep

gözlerindeki o pus hiç gitmedi... hiç gitmedi... anladığım oydu ki; hiç de gitmeyecekti

neden bu kadar üzgün sardunyalarla süslüyordun gördüklerini?

neden hep aynı yere geçip, aynı yalnızlığın içinde kayboluyordun?

neden hep susuyordun?

neden hep susuyorduk?

neden hep...



seninle konuşmalıydım şiraze

ne kadar da benden olduğunu anlatmalıydım
her sabah yumuşak bir buse ile seni uyandıran...

her kahvaltıda demli çayını ince belli bardağına dolduran...

her aynanın karşısına geçtiğinde saçlarını okşayan...

her kapıyı kapatışında ardında peşine takılan...

her sokakta adım adım seni izleyen...

ve içinden taşanları bir bir tutmaya çalışan...

işte hepsini... hepsini... yapan benim

hâsılı; ben şiraze, sen şiraze...

seninle konuşmalıydım şiraze

kendini artık dinlemek zorunda olduğunu bir şekilde anlatmalıydım sana

boş boş baktığın kalabalıklardan değil, kendinden medet...

o, benim evet; yani sen

ben şiraze, sen şiraze...



seninle konuşmalıydım şiraze

zaman aktı geçti yanından, durdun hep

birşeylerin geçip giderken, sen dursan bile, senden çok şey alıp götürdüğünü,

parçaların bir bir eksildiğini artık farketmeliydin

sevgililer gider şiraze... sevgililer hep gider

biz kalırız artakalan onlardan

ve

bize artabıraktıkları...

sevgililer hep gider şiraze...



seninle konuşmalıydım şiraze

birgün ‘yarın’ diye bir şey olmayacak

o olmayacak yarın’ımız bize varmadan ne mümkünse yapmalıyız beraberce

tut elimden şiraze

rüzgarlara katıp kendimizi uçalım, altımızda atlas

tut elimden şiraze

yağmurlarla sulayıp yüreğimizi turnaların izini sürelim, ışık yol

tut elimden şiraze

uyanmak için geç olmadan yola çıkalım, rüyalar bizi kilitlemeden



seninle konuşmalıydım şiraze

ben şiraze, sen şiraze...”

...........



her dilden söyleniyorum sana işte, her telden çalıyorum...

hayat devam ediyor şiraze; bazen kıyısında dünyanın, bazen en içinde...

hayat, her şeye rağmen devam ediyor şiraze


ş İ R A Z E

dünyevi şeyler ne güzel anlatılıyor. herkes gidiyor. her şey isteyerek başlıyor ama vazeçiliyor...

Teşekkürler.