RebeL
Forum Üyesi
- Katılım
- 21 Mart 2019
- Mesajlar
- 129
- Tepkime puanı
- 0
- Takım
- HataySpor
Gündüz Köle, Gece Zorba
Birçoğumuz gündüz köle gece zorbayız. Durumumuz için kendimizi kötü hissediyor ve empati istiyoruz, ama aynı zamanda bu durumları yaratan sistemi sürdüren de bizleriz. Düşük maliyetli yiyecekler, düşük maliyetli uçak biletleri ve günümüzde istediğimizi her saatte düşük maliyetli teslimat hizmetlerimiz bile var. Bu, “çalışmak isteyen sonuna kadar çalışacak” deyişinin en kötü tezahürünü temsil edebilir.
Bu bakımdan, kaynakları olmayan tıbbi bir sistemden faydalanan doktorlar gibiyiz. Güvencesiz çalışma koşullarına sahip ülkelerde üretilen markaları satın alanlar biziz. Bir toplum olarak, günün sonunda, en değerli kaynağımız olan zamanımızı sonsuz bir biçimde tüketerek ve harcayarak kendimizi uyuşturuyoruz. Bu anestezi gereklidir, çünkü eğer buna sahip olmasaydık kendimizi gürültümüzle zehirlerdik.
“Gündüz köle ve gece zorbayız. Durumumuzdan şikayet etmemize rağmen, bize bunu empoze edenleri ödüllendiririz.”?
Hayatta kalmak bir yanılsamadır
Hiç görmediğimiz bir aileye bakma, hoşlanmadığımız bir seyahat için ödeme yapma veya kullanmadığımız bir kamerayı satın alma zamanı. Bu zaman parmaklarımızın arasından kayar gider. Yavaş yavaş, kemiklerinizi yıpratır.
Gündüz köle oluyoruz çünkü güvencesiz koşullar altında çalışıyoruz ve sadece hayatta kalmak için yetecek kadar kazanıyoruz. Hayatta kalın ve belki arada bir hayali görebilirsiniz. Zorbayız, çünkü aynı sistemle besleniyoruz. Çalışanlarına iyi davranmadıklarını bildiğimiz bir yerden yemek siparişi veriyoruz. Bunu yapıyoruz çünkü ucuz, çünkü hızlı ve bize daha fazla boş vaktimiz varmış gibi hissettiriyor. Daha fazla boş zaman hayali bizi gündüz köle yapan, gece ise zorba yapan şeydir.
Çok iyi para ödemeyen işleri kabul ediyoruz. Yapmazsak başkası yapacakmış gibi hissediyoruz. Belki daha azına bile yapacaklardır. Çünkü her zaman buna daha çok ihtiyaç duyan bir başkası vardır. Bu tutum hayatta kalmayı sağlayan ancak yavaş yavaş hayatımızdan yiyen şeydir. Günün sonunda tezgahın arkasında, ekran karşısında veya otobüsü kullanarak saatlerimizi boşa harcamış oluyoruz. Arka arkaya geçen arabaları izliyoruz.
Modern alışkanlıklar bir kara deliktir – kişisel bir devrime ihtiyacımız var
İhtiyacımız olan bir devrim. Büyük veya küçük bir devrim, ama bizimle başlayan bir devrim. Gündüz köle, gece ise zorba olmaktan vazgeçmeliyiz. Kötü çalışma koşullarını tekrar dillendirme zamanı. Daha ucuz şeyler satın almanın cazibesine karşı direnin. Kendinize, besin zincirinin altındaki kişinin bedeli ödeyen kişi olduğunu hatırlatın.
Her şey hızlı giderse, sekiz saat çalışmakla üç veya dört saat çalışmanın aynı şey olacağı fikrini bir kenara koyun. Hızlı yemek, hızlı egzersiz, hızlı uyku. Neden halihazırda ışık hızında seyahat eden bir dünyada işlerin daha da hızlı olmasını istiyoruz ki? Daha az çalışmak istiyoruz ve her şeyin evimize teslim edilmesini istiyoruz. Neden, gün geçtikçe şişmanlayan bir dünyada yaşıyoruz? Zaten işin sonunda daha fazla çalışacaksak neden o kadar fazla teknoloji istiyoruz? Maddi şeyler tatmin edici değilse, indirimler neden bu kadar önemli? Hiçbir şey yağmurlu günlerden sonra güneş doğduğunda hissettiğimiz huzur duygusuyla karşılaştırılamaz.
Bu “hızlı” yaşam tarzı, sistemin bize yeterince boş zamanımız ve yeterli kaynağımız olduğu fikrini vermek için yarattığı bir yanılsamadır. Ama kendimize sormalıyız, gerçekten bunlara sahip miyiz? İyi bir maaşı olduğunu düşünen bizler bile. Tüm ucuz seçenekleriniz olmasaydı, hala aldığınız ücretle yaşayabilir miydiniz?
Çok çalışıyoruz ama paramızı gerçek zamanlı olarak kazanıyor muyuz? Yoksa aynı zamanda hızlı bir zaman mı? Hiçbir somut ağırlığa sahip olmayan bu hızlıca elde edilen şeyler, ilk esintiyle kayboluyor. Geriye tek kalan şey, bizi soğuktan koruyacak hiçbir kıyafetimiz olmadan çıplak bir biçimde gerçeklikle yüzleşmemizdir. Aynada kendimize bakıyoruz ve kendimizi garip hissediyoruz. Biz kendimiziz, ama biz yokuz. Vücudumuzdan, sevdiğimiz insanlardan uzağız. Oturma odasındalar, ekrana bakıyorlar ve tanımadıkları insanlar hakkında dedikodu yapıyorlar…
Küçük bir devrim başlatmak için birçok nedenimiz var. Bizi gündüz köle olmaktan ve geceleri zorba olmaktan koruyan bir devrime ihtiyacımız var.?
Ziyaretçiler için gizlenmiş link,görmek için
Giriş yap veya üye ol.
Birçoğumuz gündüz köle gece zorbayız. Durumumuz için kendimizi kötü hissediyor ve empati istiyoruz, ama aynı zamanda bu durumları yaratan sistemi sürdüren de bizleriz. Düşük maliyetli yiyecekler, düşük maliyetli uçak biletleri ve günümüzde istediğimizi her saatte düşük maliyetli teslimat hizmetlerimiz bile var. Bu, “çalışmak isteyen sonuna kadar çalışacak” deyişinin en kötü tezahürünü temsil edebilir.
Bu bakımdan, kaynakları olmayan tıbbi bir sistemden faydalanan doktorlar gibiyiz. Güvencesiz çalışma koşullarına sahip ülkelerde üretilen markaları satın alanlar biziz. Bir toplum olarak, günün sonunda, en değerli kaynağımız olan zamanımızı sonsuz bir biçimde tüketerek ve harcayarak kendimizi uyuşturuyoruz. Bu anestezi gereklidir, çünkü eğer buna sahip olmasaydık kendimizi gürültümüzle zehirlerdik.
“Gündüz köle ve gece zorbayız. Durumumuzdan şikayet etmemize rağmen, bize bunu empoze edenleri ödüllendiririz.”?
Hayatta kalmak bir yanılsamadır
Hiç görmediğimiz bir aileye bakma, hoşlanmadığımız bir seyahat için ödeme yapma veya kullanmadığımız bir kamerayı satın alma zamanı. Bu zaman parmaklarımızın arasından kayar gider. Yavaş yavaş, kemiklerinizi yıpratır.
Gündüz köle oluyoruz çünkü güvencesiz koşullar altında çalışıyoruz ve sadece hayatta kalmak için yetecek kadar kazanıyoruz. Hayatta kalın ve belki arada bir hayali görebilirsiniz. Zorbayız, çünkü aynı sistemle besleniyoruz. Çalışanlarına iyi davranmadıklarını bildiğimiz bir yerden yemek siparişi veriyoruz. Bunu yapıyoruz çünkü ucuz, çünkü hızlı ve bize daha fazla boş vaktimiz varmış gibi hissettiriyor. Daha fazla boş zaman hayali bizi gündüz köle yapan, gece ise zorba yapan şeydir.
Çok iyi para ödemeyen işleri kabul ediyoruz. Yapmazsak başkası yapacakmış gibi hissediyoruz. Belki daha azına bile yapacaklardır. Çünkü her zaman buna daha çok ihtiyaç duyan bir başkası vardır. Bu tutum hayatta kalmayı sağlayan ancak yavaş yavaş hayatımızdan yiyen şeydir. Günün sonunda tezgahın arkasında, ekran karşısında veya otobüsü kullanarak saatlerimizi boşa harcamış oluyoruz. Arka arkaya geçen arabaları izliyoruz.
Modern alışkanlıklar bir kara deliktir – kişisel bir devrime ihtiyacımız var
İhtiyacımız olan bir devrim. Büyük veya küçük bir devrim, ama bizimle başlayan bir devrim. Gündüz köle, gece ise zorba olmaktan vazgeçmeliyiz. Kötü çalışma koşullarını tekrar dillendirme zamanı. Daha ucuz şeyler satın almanın cazibesine karşı direnin. Kendinize, besin zincirinin altındaki kişinin bedeli ödeyen kişi olduğunu hatırlatın.
Her şey hızlı giderse, sekiz saat çalışmakla üç veya dört saat çalışmanın aynı şey olacağı fikrini bir kenara koyun. Hızlı yemek, hızlı egzersiz, hızlı uyku. Neden halihazırda ışık hızında seyahat eden bir dünyada işlerin daha da hızlı olmasını istiyoruz ki? Daha az çalışmak istiyoruz ve her şeyin evimize teslim edilmesini istiyoruz. Neden, gün geçtikçe şişmanlayan bir dünyada yaşıyoruz? Zaten işin sonunda daha fazla çalışacaksak neden o kadar fazla teknoloji istiyoruz? Maddi şeyler tatmin edici değilse, indirimler neden bu kadar önemli? Hiçbir şey yağmurlu günlerden sonra güneş doğduğunda hissettiğimiz huzur duygusuyla karşılaştırılamaz.
Bu “hızlı” yaşam tarzı, sistemin bize yeterince boş zamanımız ve yeterli kaynağımız olduğu fikrini vermek için yarattığı bir yanılsamadır. Ama kendimize sormalıyız, gerçekten bunlara sahip miyiz? İyi bir maaşı olduğunu düşünen bizler bile. Tüm ucuz seçenekleriniz olmasaydı, hala aldığınız ücretle yaşayabilir miydiniz?
Çok çalışıyoruz ama paramızı gerçek zamanlı olarak kazanıyor muyuz? Yoksa aynı zamanda hızlı bir zaman mı? Hiçbir somut ağırlığa sahip olmayan bu hızlıca elde edilen şeyler, ilk esintiyle kayboluyor. Geriye tek kalan şey, bizi soğuktan koruyacak hiçbir kıyafetimiz olmadan çıplak bir biçimde gerçeklikle yüzleşmemizdir. Aynada kendimize bakıyoruz ve kendimizi garip hissediyoruz. Biz kendimiziz, ama biz yokuz. Vücudumuzdan, sevdiğimiz insanlardan uzağız. Oturma odasındalar, ekrana bakıyorlar ve tanımadıkları insanlar hakkında dedikodu yapıyorlar…
Küçük bir devrim başlatmak için birçok nedenimiz var. Bizi gündüz köle olmaktan ve geceleri zorba olmaktan koruyan bir devrime ihtiyacımız var.?
