Selamun aleyküm, ben lise son sınıf öğrencisiyim. İnşallah bu yazıda annemin ve dolayısıyla benim sofi olmamdan ve sonraki yaşadıklarımızdan bahsedeceğim.
Annem şu an emekli olmakla beraber eskiden öğretmendi. Onun anlattığı kadarıyla biliyorum ki ailesi tarafından dini konularda çok bilinçlendirilmemiş ama hep bir arayış içindeymiş. Elhamdülillah abdestinde, namazındaymış ama o dönemde öğretmen olduğu için kıyafetleri, arkadaşları, bazı görüşleri mesleğe uygun şekildelermiş. Daha sonra fikirlerinde daha fazla değişiklik olmuş. Sonrasında emekli olmuş ve bana kendisi bakmaya karar vermiş, tesettüre girmiş. Dinimizi daha iyi öğrenmeye çalışmış; kitaplar okumuş, sohbetlere katılmış. Tabi beni de ona göre dini bilgiler veren anaokuluna göndermiş. Ben hatırlıyorum ki sabahları okula gitmeden evvel oturup Kur'an çalışıyorduk, o da öğreniyordu. Daha sonra zamanla annemin bilgileri ve tecrübeleri artmış, o sırada yaşanan imtihanlar da pişirmiş diyebiliriz derken yeni taşındığımız evde bir komşumuz annemi bir eve sohbete çağırmış. Gavsım sofisini seçmiş ya arkadaşları hatmeden çıkana kadar annem tövbesini almış. Annem bu sohbete gitmeden önce de ertesi gün dini bir konferansa katılacağı gece rüyasında Mübareği görmüş, velhasıl kısmetinde varmış elhamdülillah.
Tabi annem tövbesini aldıktan sonra sofi olmaya, bu yola layık olmaya çalıştı. Evlatları olarak biz de nasibimizi aldık.
Sofi olmadan önce annem belirttiğim gibi arayış içindeymiş. Bana hep der ki " Birçok cemaatin sohbetine katıldım ama hiçbirinde bu hazzı, muhabbeti hissetmedim. Burası o kadar farklı ki..."
Biz sofi olalı on yıl geçti. Layıkıyla da olabilsek keşke... Devamında söylemek istediklerim şunlar ki... Anneme 5 sene evvel hizmet verildi. Okuma evlerimizi gezip onlarla ilgilenecekti. Allah herkesin hizmetini kabul etsin ki oldukça yoğundular. O zaman genel kontrole gittiklerinde annemin göğsünde bir kitle olabileceği ve bunun için bazı işlemlerin yapılması gerektiği söylendi. Lakin annem 3 sene boyunca hiç bunun için hastaneye gitmedi. Hizmet tabi ki bitmez ama değişikliğe uğrayacağı zaman o gün hemen hastaneye gideceğim dedi. "Ben Rabbim için bunları yapıyorum ya bir şey çıkmaz inşaellah" dedi ve annem dediği gibi sosyalcilik görevi bittiği günün ertesi hastaneye gitti, gerekli işlemler yapıldı. "3 sene önce varmış bu tümör, siz neredeydiniz, neden gelmediniz?" denildi ve sonuçta kanser teşhisi konuldu. Zaten farklar da bundan sonra ortaya çıkmaya başladı. Annemin tedavi döneminde o kadar himmet, yardım gördük ki şükürler olsun maaşellah zorlu bir dönem olsa da atlatıldı. Tabi annem ameliyat da oldu, kemoterapi de gördü, radyoterapi de... Üstelik bunlar gerçekten en ağır şekillerinden. Tabi ki bunlar insanı üzen şeyler ama Rabb'im vermişti, bizim başka bir şey deme hakkımız yoktu. Evde herkes üstüne düşen görevi yapmaya çalıştı. Annem o kadar yardım gördü ki çok şükür biz annem ameliyattan çıkıp geldiği zaman bile hasta yatağı yapmadık. Annem kemoterapisini aldı, geldi, koltuğa uzandı, Semerkand TV'sini izledi daha sonra kalktı, beraber hatme yaptık. Ve diğer hasta arkadaşları çok sorunlar yaşasa da annem hep Gavsım'a tutundu, Gavsım da bizi bırakmadı. Elhamdülillah annem şu an iyi. Tabi ki hiç belli olmaz bazen bu hastalık pat diye yeniden çıkıveriyor ama Amenna ve Saddakna. Rab'bim nasıl uygun görürse...
Annem iyileştikten sonra bir tanıdık doktora annemin filmlerini, sonuçlarını gösterdik ki bize söylenilen şey şu " Çok ağır ilaçlar almışsınız ve de bu tümör nasıl o 3 sene boyunca durmuş(?)"
Akılla düşüneceğimiz zaman oturmayan şeyler oluyor tabi ki... İşte bu yol o kadar güzel ki, o kadar muhabbetli, o kadar şefkatli ki... "Bırakacakları eli tutmuyor, tuttukları eli bırakmıyorlar" Elhamdülillah.
Dua ile...
Annem şu an emekli olmakla beraber eskiden öğretmendi. Onun anlattığı kadarıyla biliyorum ki ailesi tarafından dini konularda çok bilinçlendirilmemiş ama hep bir arayış içindeymiş. Elhamdülillah abdestinde, namazındaymış ama o dönemde öğretmen olduğu için kıyafetleri, arkadaşları, bazı görüşleri mesleğe uygun şekildelermiş. Daha sonra fikirlerinde daha fazla değişiklik olmuş. Sonrasında emekli olmuş ve bana kendisi bakmaya karar vermiş, tesettüre girmiş. Dinimizi daha iyi öğrenmeye çalışmış; kitaplar okumuş, sohbetlere katılmış. Tabi beni de ona göre dini bilgiler veren anaokuluna göndermiş. Ben hatırlıyorum ki sabahları okula gitmeden evvel oturup Kur'an çalışıyorduk, o da öğreniyordu. Daha sonra zamanla annemin bilgileri ve tecrübeleri artmış, o sırada yaşanan imtihanlar da pişirmiş diyebiliriz derken yeni taşındığımız evde bir komşumuz annemi bir eve sohbete çağırmış. Gavsım sofisini seçmiş ya arkadaşları hatmeden çıkana kadar annem tövbesini almış. Annem bu sohbete gitmeden önce de ertesi gün dini bir konferansa katılacağı gece rüyasında Mübareği görmüş, velhasıl kısmetinde varmış elhamdülillah.
Tabi annem tövbesini aldıktan sonra sofi olmaya, bu yola layık olmaya çalıştı. Evlatları olarak biz de nasibimizi aldık.
Sofi olmadan önce annem belirttiğim gibi arayış içindeymiş. Bana hep der ki " Birçok cemaatin sohbetine katıldım ama hiçbirinde bu hazzı, muhabbeti hissetmedim. Burası o kadar farklı ki..."
Biz sofi olalı on yıl geçti. Layıkıyla da olabilsek keşke... Devamında söylemek istediklerim şunlar ki... Anneme 5 sene evvel hizmet verildi. Okuma evlerimizi gezip onlarla ilgilenecekti. Allah herkesin hizmetini kabul etsin ki oldukça yoğundular. O zaman genel kontrole gittiklerinde annemin göğsünde bir kitle olabileceği ve bunun için bazı işlemlerin yapılması gerektiği söylendi. Lakin annem 3 sene boyunca hiç bunun için hastaneye gitmedi. Hizmet tabi ki bitmez ama değişikliğe uğrayacağı zaman o gün hemen hastaneye gideceğim dedi. "Ben Rabbim için bunları yapıyorum ya bir şey çıkmaz inşaellah" dedi ve annem dediği gibi sosyalcilik görevi bittiği günün ertesi hastaneye gitti, gerekli işlemler yapıldı. "3 sene önce varmış bu tümör, siz neredeydiniz, neden gelmediniz?" denildi ve sonuçta kanser teşhisi konuldu. Zaten farklar da bundan sonra ortaya çıkmaya başladı. Annemin tedavi döneminde o kadar himmet, yardım gördük ki şükürler olsun maaşellah zorlu bir dönem olsa da atlatıldı. Tabi annem ameliyat da oldu, kemoterapi de gördü, radyoterapi de... Üstelik bunlar gerçekten en ağır şekillerinden. Tabi ki bunlar insanı üzen şeyler ama Rabb'im vermişti, bizim başka bir şey deme hakkımız yoktu. Evde herkes üstüne düşen görevi yapmaya çalıştı. Annem o kadar yardım gördü ki çok şükür biz annem ameliyattan çıkıp geldiği zaman bile hasta yatağı yapmadık. Annem kemoterapisini aldı, geldi, koltuğa uzandı, Semerkand TV'sini izledi daha sonra kalktı, beraber hatme yaptık. Ve diğer hasta arkadaşları çok sorunlar yaşasa da annem hep Gavsım'a tutundu, Gavsım da bizi bırakmadı. Elhamdülillah annem şu an iyi. Tabi ki hiç belli olmaz bazen bu hastalık pat diye yeniden çıkıveriyor ama Amenna ve Saddakna. Rab'bim nasıl uygun görürse...
Annem iyileştikten sonra bir tanıdık doktora annemin filmlerini, sonuçlarını gösterdik ki bize söylenilen şey şu " Çok ağır ilaçlar almışsınız ve de bu tümör nasıl o 3 sene boyunca durmuş(?)"
Akılla düşüneceğimiz zaman oturmayan şeyler oluyor tabi ki... İşte bu yol o kadar güzel ki, o kadar muhabbetli, o kadar şefkatli ki... "Bırakacakları eli tutmuyor, tuttukları eli bırakmıyorlar" Elhamdülillah.
Dua ile...